Δέκατη μέρα αγανάκτησης στις πλατείες της χώρας. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις χιλιάδες ανθρώπους να έχουν βγει στους δρόμους, γιατί πλέον μόνο αυτό έχει μείνει. Άλλα έχω κάποιους ενδοιασμούς για όλο αυτό το "κίνημα". Το ακομμάτιστο το καταλαβαίνω (άλλωστε τι κερδίσαμε τόσα χρόνια με τους ντεμέκ συνδικαλιστές και τις κομματικές διαδηλώσεις;) και το θεωρώ σπουδαίο χαρακτηριστικό αυτών των διαδηλώσεων, αλλά τι θα πει η απολιτικό (απολιτίκ, sic); Δεν μπορεί να έχει κίνημα χωρίς ιδεολογία, είτε αυτή είναι η αλλαγή του καπιταλισμού, είτε είναι η κατάργηση του, είτε είναι η επιβολή μια τελείως άλλης μορφή εξουσίας. Σε καμία περίπτωση δεν περιμένω συγκεκριμένα μέτρα για την την διάσωση της χώρας, άλλωστε δεν είναι η δουλειά του. Αλλά πρέπει να υπάρξουν κάποια βασικά μέτρα που πρέπει να απαιτήσουμε από το πολιτικό σύστημα τα οποία θα οδηγήσουν στη ριζοσπαστική αλλαγή. Και δε μιλάω μόνο για το απλό "Να φύγει το μνημόνιο" αυτό το ζητάνε τέσσερα κόμματα στην βουλή, μέχρι και ο μποντιμπιλντεράς που το ψήφισε (μιλάμε για απόψεις σταθερές σαν μπετόν, όχι αστεία). Πρέπει να ζητήσουμε Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, αλλαγή συντάγματος, πόθεν έσχες από το 1974 για όλους τους βουλευτές και τους ανθρώπους που ήταν σε καίριες θέσεις του δημοσίου, φυσικά έξοδο από το μνημόνιο και αναδημιουργία του κοινωνικού κράτους, πολύ απλά δικαιοσύνη, δημοκρατία, κοινωνία. Εγώ θα μπορούσα να πω και ριζική αλλαγή του πολιτεύματος από Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία σε Συμμετοχική Δημοκρατία, αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Θεωρώ τους Αγανακτισμένους (άλλωστε όλοι αγανακτισμένοι είμαστε) μια πάρα πολύ καλή αρχή, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, στην επόμενη φάση.
«...Βέβαια, έχει σημασία τι θέλει όλος αυτός ο κόσμος. Αν θέλει απλά να καταγραφεί ως 100.000 άτομα που πηγαινοέρχονται πολύ δυναμικά σε μια πλατεία, τότε ναι. Αν όμως θέλει κάτι παραπάνω, τότε δεν αρκεί η παρουσία μας εκεί και η δεδηλωμένη αγανάκτηση όλων μας. Η γενική απεργία που είπαμε είναι το ελάχιστο.
Από κει και πέρα θέλει συνειδητοποίηση. Το είχα πει και τις προάλλες στον αέρα, ότι δε μου φτάνουν οι αγανακτισμένοι. Αγανακτισμένος είναι και κάποιος που χτυπάει το πόδι του στην καρέκλα και βρίζει την καρέκλα. Θέλω συνειδητοποιημένους, αποφασισμένους, εξεγερμένους.
Έχουμε δείξει εδώ και μια εβδομάδα ότι υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που αγανακτεί και θέλει να κάνει κάτι. Τώρα ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα. Πρέπει να γίνουν τα επόμενα βήματα και σε μία κατεύθυνση, όχι απαραίτητα σωστή γιατί αυτό είναι υποκειμενικό, αλλά μαχητική. Mια κατεύθυνση διεκδίκησης.»
Υ.Γ. Παραπέμφθηκε ο Άκης. Η κάθαρση άρχισε από έναν γνήσιο σοσιαλιστή, ντροπή ντροπή!!
Υ.Γ. Με την ευκαιρία, η Ελληνοφρένεια αρχίζει από Σεπτέμβριο στον Real FM (νομίζω).
Υ.Γ. Το σημαντικό είναι πως ξυπνήσαμε τα άλλα θα 'ρθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου